Rubriek collega met passie: “Ik motiveer leerlingen om hun werkstuk in te leveren”

In deze rubriek komen collega’s aan het woord over hun passie voor het vak. Met antwoord op vragen als: waarom doe je dit? Waar ben je het meest trots op? Wat vind je lastig, en waar leer je van? Deze keer Abdel Moussati, docent Mobiliteit en Transport op de Bossche Vakschool in Den Bosch. Abdel motiveert zijn leerlingen om deel te nemen aan de OMO-praktijkwerkstukprijs. “Ik wil graag laten zien dat er ook op het VMBO hele sterke werkstukken worden gemaakt. Ik spoor collega’s van andere VMBO’s aan dat ook te doen. Ook omdat het goed is voor het imago van het VMBO ”.

Naam: Abdel Moussati                                                  
School: Bossche Vakschool
Vak: Mobiliteit en Transport
Functie: docent en jurylid OMO-praktijkwerkstukprijs

Je hebt een zwak voor het VMBO. Hoe zit dat?
“Ik werk er met veel liefde en plezier. Ik zie het VMBO als het meest dynamische deel van het onderwijs. Tegenwoordig draait het onderwijs vooral om kennis en harde resultaten. Daardoor krijgt het VMBO niet de waardering die het verdient. Dat vind ik heel jammer. Ik hoor nog te vaak ‘Wie naar het VMBO gaat is een loser’. Leerlingen schamen zich ervoor. Totaal onnodig. Er gebeuren hele mooie dingen. Daarom wil ik graag dat meer werkstukken van VMBO-scholen worden ingezonden voor de OMO-praktijkwerkstukprijs.”

Wat vind je zo leuk aan het VMBO?
“Het onderwijs op het VMBO is elke dag anders. Het gedrag van onze leerlingen is vaak onvoorspelbaar. Dat betekent dat je soms moet afwijken van je oorspronkelijke plan en een alternatief achter de hand moet hebben. Maar juist die onvoorspelbaarheid, de sociaal-emotionele toestand van sommige kinderen en ook hun creativiteit maken dat ik dagelijks fluitend naar mijn werk ga. Leerlingen op onze school maken geweldige en doordachte producten met hun hart, hun hoofd én hun handen. Als ik dan op straat of in de stad oud-leerlingen tegenkom die fier vertellen hoe ze in het leven staan, dan ben ik trots. Mijn belangrijkste doel is om leerlingen een goede basis voor de toekomst mee te geven.”

Je bent ook jurylid van de OMO-praktijkwerkstukprijs. Vertel eens
“Ik vind dat geweldig inspirerend. Zulke leuke projecten komen voorbij. Veel meer scholen zouden hieraan mee moeten doen. Leuk voor de school zelf en de leerlingen. Er is onder meer een geldbedrag te winnen. OMO probeert op deze manier leerlingen met talent in het zonnetje te zetten. Ik ben gevraagd als jurylid. Dat ervaar ik als een kroon op mijn werk. Ik mag jaarlijks bijzondere werkstukken en producten beoordelen. Zo’n jury-avond is een feest. Ik zou willen dat meer collega’s van mij dit konden meemaken. Door de waan van de dag komen scholen er niet toe hieraan mee te doen. Dat is echt heel jammer.”

Wat zijn nou typische werkstukken voor de OMO-praktijkwerkstukprijs?
“Dat kan van alles zijn. Een leerling die een product ontwerpt. We hebben een school gehad die een modeshow van de leerlingen heeft aangemeld. Het is echt heel breed. Ik kom weleens op andere OMO-scholen en dan zie ik werkstukken in een vitrine hangen waarvan ik denk ‘Deze had zomaar in de prijzen kunnen vallen.’ Wanneer stuur je een werkstuk in? Ik zou zeggen: als je er trots op bent.”

Jij vindt dat er veel meer scholen moeten meedoen?
“Natuurlijk. Ik weet wel: door de drukte schiet het erbij in. Docenten hebben al genoeg aan hun hoofd. Maar pas op: je moet natuurlijk wel de juiste keuzes maken. Wat is er nou leuker dan mooi werk van jouw leerlingen te laten zien? Dat raakt de kern van ons vak. Doe het één keer en je zult zien dat het gaat leven. Op school, bij de leerlingen. Er is weleens een leerling van de Bossche Vakschool in de prijzen gevallen. Zij heeft toen met het prijzengeld een laptop aangeschaft om haar studie te kunnen vervolgen. Fantastisch toch? Op die manier wordt het gewonnen geld weer in het onderwijs en de kansen van kinderen gestopt.”

Heb je nog tips voor je collega’s?
“Praat er samen over. Met je leerlingen en ook met je collega’s. Dan ontstaat er vanzelf nieuwsgierigheid. Gaandeweg zie je leerlingen groeien en enthousiast worden. Ze vragen je het hemd van lijf. Mooi toch!”