Wat mooi om bovenstaande te lezen! Doet denken aan wat ik las in het boek van Erik Borgman. Daarin staat de menselijke gerichtheid op de waarheid die je vormgeeft als roeping. Zo heeft ook het onderwijs als doel om elkaar vrij te maken en te delen wat kennis en vaardigheden geeft. Bevorderen dat de mens meer mens wordt. Zo doe je aan gemeenschapsopbouw.
Doel van het onderwijs is gemeenschapsopbouw. De wereld begrijpen vanuit het verleden en tot een plaats maken waar het goede leven beter mogelijk wordt dan het nu is. Het boek: 'Leven van wat komt.'

Ik verheug me op de sessies donderdag.

23-01-2018 | 16:09 | Patricia Nacinovic-Grijpma | Reageren | Reageren met quote

Soms wordt me gevraagd hoe het katholieke zich verhoudt tot een thema als diversiteit. Vaak is daarbij de onderliggende gedachte dat deze twee levensbeschouwelijke thema's in meer of mindere mate haaks op elkaar staan.
Niets is echter minder waar.
Met name sinds de jaren zestig van de vorige eeuw is de katholieke gemeenschap fundamenteel anders gaan denken. Met name door het Tweede Vaticaans Concilie zijn allerlei vernieuwingsbewegingen officieel doorgebroken, alleen lijken die inzichten nu ruim 50 jaar later nog steeds niet goed doorgekomen.
De katholieke benadering is herijkt als de oorspronkelijk OPEN benadering: katholiek komt van het Griekse kata olos: het geheel betreffende.

Zo geeft de Concilieverklaring Nostra Aetate (1965) over de houding van de kerk tegenover niet-christelijke godsdiensten nadrukkelijk aan dat verantwoord geloven geen navelstaarderij mag zijn, maar altijd een dialoog inhoudt met andere levensbeschouwingen zoals jodendom, islam, hindoeïsme en boeddhisme: “Bij haar taak om de eenheid en de liefde tussen de mensen en zelfs tussen de volken te bevorderen, beschouwt zij hier allereerst datgene, wat de mensen gemeen hebben en wat hen voert tot een werkelijk samenleven. Alle volken immers vormen één gemeenschap, zij hebben een en dezelfde oorsprong, omdat God de gehele mensheid heeft doen wonen over heel de oppervlakte van de aarde”.

De levensvragen die daarbij gesteld worden, werden pas vele jaren later in ons onderwijs gesteld: “Wat is de mens? Wat is de zin en het doel van ons leven? Wat is het goede en wat de zonde? Wat is de oorsprong en wat de zin van het lijden? Wat is de weg tot het ware geluk? Wat is de dood, het oordeel en de vergelding na de dood? Wat is ten slotte dat laatste, onuitsprekelijke mysterie, dat ons bestaan omgeeft, het mysterie, waarin onze oorsprong ligt en waarheen wij op weg zijn?”.

Het Concilie stelt verder dat katholieken de dialoog dienen aan te gaan met alle mensen, “zelfs met hen die de kerk vervolgen” (Gaudium et Spes). Katholieken mogen zich niet op een eiland terugtrekken, maar dienen de vragen, noden en strijd van andersdenkenden te doorleven om God ook in die buitenwereld te vinden. Een dergelijke levenshouding impliceert de mogelijkheid van een existentieel martelaarschap: het zo diep doorleven van vragen en noden van de mensheid dat het gevaar bestaat het eigen geloof te verliezen. De diepere waarheid is de overtuiging dat Gods mysterievolle aanwezigheid in alle mensen werkzaam is. Dit goddelijk mysterie is te groot om vanuit een specifiek straatje te definiëren.

Eenvoudig gezegd: op een katholieke school horen wezenlijk verschillende richtingen samen. De eigen katholieke traditie mag als springplank dienen voor dialoog.

14-12-2017 | 15:55 | Bill Banning | Reageren | Reageren met quote