Rubriek collega met passie: "Meer werkplezier is goed voor iedereen."

In deze rubriek komen collega’s aan het woord over hun passie voor het vak. Met antwoord op vragen als: waarom doe je dit? Waar ben je het meest trots op? Wat vind je lastig, en waar leer je van? Deze keer Guus van Tilborg, medewerker facilitaire zaken op het OMO Bureau. “Ik ben het zonnetje in huis. Ik heb elke dag goede zin en dat laat ik merken ook.”

Naam: Guus van Tilborg
Organisatie: OMO Bureau
Functie: gastheer facilitaire zaken (interne dienst)

Je bent 8 jaar geleden begonnen als huismeester bij OMO. Nu ben je ook gastheer. Hoe zit dat precies?
“Toen ik begon moest ik in de keuken helpen en allerlei losse klussen doen. Iets ophangen, opruimen, hier en daar wat herstelwerk doen. Dat gastheerschap is er in de loop van de jaren ingegroeid. OMO besloot in die tijd dat we als organisatie klantgerichter moesten gaan werken. Ik ben toen gevraagd om ook gasten te ontvangen. Waarom? Ik denk omdat ik elke dag goede zin heb. Ik ben het zonnetje in huis ben, hier op het werk maar ook thuis. Dat zit gewoon in me.”

Je maakt het anderen graag naar de zin. Heb je dat dienstbare van thuis uit meegekregen?
“Mijn vader had een loodgietersbedrijf. Daar moest altijd vanuit de klant gedacht worden. Als er iemand belde als hij weg was, zei hij tegen ons: "Je moet de klant een goed antwoord geven. Hem niet het bos insturen, maar aardig zijn en binnentrekken." Meteen een goede indruk maken, is me met de paplepel ingegoten. Zo ga ik ook bij OMO om met klanten en collega’s. Mijn lijfspreuk is: ‘Je moet iemand behandelen zoals je zelf behandeld wilt worden.’ Ik probeer altijd een stap extra te zetten. Dat is mijn tweede natuur.”

Je hebt als tiener zelf ook op een OMO-school gezeten.
“Ja, op het Odulphuslyceum in Tilburg. Ik heb het atheneum op mijn boerenfluitjes gehaald. Daarna volgde ik een hbo-opleiding op de Hogeschool voor toerisme en verkeer (nu NHTV). Dat was begin tachtiger jaren. Door de crisis toen, was er geen werk. Als student bracht ik op zaterdag al de post rond. Ik ben toen bij POSTNL blijven hangen. Eerst als bezorger, daarna achter de balie en later nog als kantoorhouder. Dat heb ik uiteindelijk 28 jaar gedaan. En altijd met heel veel plezier. Ik heb nooit een carrière nagestreefd. Ik ken mijn beperkingen. Ik kan niet omgaan met teveel druk en verantwoordelijkheid. Ik moet los werk hebben, waarin ik mezelf kan zijn. Zoals bij het OMO Bureau.”

Jij ziet je collega’s bij OMO als klant?
“Dat zou je zo kunnen zeggen ja. Ik kom in alle hoeken van het gebouw, op alle afdelingen en overal zet ik mijn beste beentje voor. Ik maak met iedereen een praatje, zoals ik dat vroeger ook deed op het postkantoor als de mensen bij mij aan de balie kwamen. Op het bureau werken zo’n 100 medewerkers. En die ken ik allemaal bij naam. Mijn collega en ik hebben voor veel mensen ook een bijnaam. Maar die houd ik lekker voor me.”

Wat doe je zoal op een dag?
“Als gastheer en manusje van alles zit ik bij de receptie en ontvang ik bezoekers. Ik verzend post, maak de vergaderzalen in orde, ik hang hier en daar wat op… Eigenlijk is het werk het best te vergelijken met het werk van een conciërge op een school. Het bureau is van 6.45 uur ’s ochtends tot 19.30 uur ’s avonds open. We doen dit werk met z’n tweeën. De ene week heb ik de vroege dienst, de andere week de late. ’s Middags hebben we een paar uren overlap, dan hebben we nauw contact met elkaar.”

Jij vindt ‘vrolijkheid’ een competentie die iedereen zou moeten hebben of aanleren. Leg eens uit.
“Tijdens jaarlijkse taakgesprekken komt er een aantal standaardcompetenties voorbij. Ik heb hier voorgesteld om voortaan ook positiviteit, enthousiasme en vrolijkheid te beoordelen en te promoten. Gewoon omdat het werk er leuker door wordt. Meer werkplezier is goed voor iedereen. En ik denk dat ook de prestaties er uiteindelijk beter van worden.”

Heb je nog tips voor collega’s?
“Ik heb een hekel aan passiviteit. Als je ergens werkt, denk dan dat de organisatie van jou is. Alsof het om je eigen geld gaat. Veel mensen lopen dan toch net iets harder.”