Rubriek collega met passie: "Ik ken bijna alle leerlingen bij naam."

In deze rubriek komen collega’s aan het woord over hun passie voor het vak. Met antwoord op vragen als: waarom doe je dit? Waar ben je het meest trots op? Wat vind je lastig, en waar leer je van? Deze keer Monique van Oursouw, conciërge op De Havo van het Odulphuslyceum. Ze werkt nu bijna 25 jaar voor de Tilburgse school. “De leerlingen noemen me Moniekske. Maar ze nemen we wel serieus, hoor. Ze begrijpen goed dat ze me beter mee kunnen hebben dan tegen.”

Naam: Monique van Oursouw

Organisatie: Odulphuslyceum Tilburg

Functie: facilitair medewerker

Je ben echt een manusje van alles. Je stond net nog beschuit te smeren.
“Dat klopt. De rector is voor de eerste keer opa geworden. Dus of ik even 150 beschuiten met muisjes wilde maken, voor al het personeel. Die muisjes hadden we niet meer in huis. Dus ook maar meteen even naar de Albert Heijn geweest. Dat regel ik dan snel even. Zo is mijn werk. Er duikt altijd van alles op en dat vind ik juist ook leuk.”

Je bent OOP -er, officieel ben je conciërge maar jij noemt het gewoon facilitair medewerker.
“Tuurlijk. Ik kom van Korvel. Daar praten we gewoon. Geen dure woorden.”

Hoe ben je eigenlijk hier terecht gekomen?
“Ik werkte eerst met bejaarden, daarna ben ik overgestapt naar de jongeren. Ik ben echt een zorgend type. Ik zorg dat dingen voor elkaar komen. Meestal is dat meer voor anderen dan voor mezelf. Het werk met de bejaarden deed ik ook heel erg graag. Toen ik ermee stopte ben ik het nog een tijdje blijven doen in de avonduren.”

De overgang naar de jongeren was zeker wel een flinke stap?
“In het begin dacht ik: ik probeer het gewoon, als het niet bevalt ben ik binnen een maand weg. Ik had niks met pubers. Lastig, brutaal, eigenwijs; nee. Ik vond kleinere kinderen leuker. Toen ik zelf kinderen kreeg heb ik ook veel meegeholpen bij de peuterspeelzaal. Op een gegeven moment was ik daar vier dagen per week aan het werk als hulpmoeder. Ik ben toen ook een opleiding gaan doen.”

Maar je bent dus gebleven…
“ik vond het meteen superleuk. Voor thee en koffie zorgen, de huishoudelijke klusjes, het contact met iedereen. Elke dag moesten we voor de coördinatoren de klassenboeken overschrijven. Zo kwam je natuurlijk veel over de leerlingen te weten. Je wist wat er speelde; dat vond ik interessant.”

Je staat dicht bij de leerlingen. 80% ken je bij hun naam
“Zo ben ik ja. Ik wil die namen weten. Ik sta ’s ochtends ook bij de poort om ze ‘goeie morgen’ te wensen. Dan zie ik ze binnen komen. Ik kijk of er wat opvalt. Ik sta altijd open voor een praatje. Het contact is heel los. Ze noemen me ‘Monieks’. Dat is al heel lang zo. Als ik door de stad loop en er komt een oud-leerling voorbij dan roepen ze meteen ‘Hé Monieks’. Ik vind dat helemaal prima.”

“Door mijn werk zit ik midden tussen de leerlingen. Vroeger had ik letterlijk een glazen aquarium middenin de aula. Ik spreek veel kinderen en weet ook veel. Ze zien me als de moeder van de school. Daar ben ik trots op. Ik ben ook echt begaan met de school en de leerlingen. Als ik zie dat een leerling wat alleen en achteraf staat, dan zal ik er op afstappen en een praatje maken. Als ik merk dat er iets dwars zit, geef ik aan dat ze altijd bij me terecht kunnen. En dat doen ze ook. Ze komen echt hun hart luchten bij mij.”  

Afgelopen jaar ontving Monique van de eindexamenleerlingen de trofee 'Beste Schoolmama van de Wereld' en een mandje met presentjes.

Ze wordt jaarlijks door de eindexamenleerlingen in het zonnetje gezet. Dat zegt alles over hoe leerlingen haar zien.

Wat heb je door de jaren heen zien veranderen?
“Eigenlijk niet zoveel. Ja natuurlijk heb je nu de telefoontjes. Ook zijn er meer drugs. Maar ik kan niet zeggen dat de kinderen nu heel anders zijn dan vroeger. Odulphus staat wel een beetje bekend als een kakschool. Die kunnen soms hooghartig doen, maar dat was vroeger ook. Bij mij moeten ze daar niet mee aankomen. Ik doe normaal en zij moeten ook normaal doen. Dat maak ik aan iedereen ook heel duidelijk. Ze weten precies wat ze aan me hebben.”

Dat ze de hele dag op hun telefoontje zitten, had je vroeger niet
“Nee, dat vind ik wel heel erg. In de aula zit iedereen op z’n telefoon. Dat loopt de spuigaten uit en dat pakken we ook aan. Zo krijgen ze sinds dit jaar de wifi-code van school niet meer. Maar ook bij zelfstandig werken en het vrij studeren in de aula worden telefoons steeds vaker ingenomen. Ik zit veel in de aula, dus af en toe maak ik een rondje en dan zeg ik ‘jongens, handen in de lucht’. De telefoon verstoppen ze dan meteen onder hun billen. Dus moeten ze ook opstaan. En dan neem ik de telefoons in.”

Je hoort wel dat de maatschappij verhardt. Zie je dat terug?
“Er is in de media steeds meer te doen over agressie is op straat. Ik ben er wel bang voor dat dat ook op school komt. Nu is dat nog niet, maar bijvoorbeeld door het drugsgebruik kan dat wel toenemen. Als leerlingen geblowd hebben ruik en zie ik dat meteen. Maar met pilletjes is dat toch anders. Ik denk dat we hier wel voor moeten oppassen.”

Wat zou er moeten gebeuren?
“Ik ben heel erg anti drugs. Je kunt wat mij betreft niet streng genoeg zijn. Ik praat daar met de coördinatoren ook wel eens over. Bijvoorbeeld dat leerlingen gestraft worden als we ze betrappen. Ik ben daar in ieder geval een groot voorstander van.”

Word er naar jou geluisterd?
“Ik heb een prima contact met de directie, de conrectoren en de coördinaten. We bespreken allerlei onderwerpen. Niet af en toe, maar best wel vaak. Ze komen naar me toe en vragen m’n mening. Dat vind ik ook heel fijn.”