Collega met passie: ‘Als kind speelde ik al schooltje’

In deze nieuwe rubriek komen collega’s aan het woord over hun passie voor het vak. Met antwoord op vragen als: waarom doe je dit? Waar ben je het meest trots op? Wat vind je lastig, en waar leer je van? Deze keer Nicole Koch, wiskundedocent op het Pleincollege Nuenen in Nuenen. Van haar twee passies – lesgeven en wiskunde – heeft ze haar vak gemaakt, al ligt zelfonderschatting na zeventien jaar nog steeds op de loer.

Naam: Nicole Koch 
School: Pleincollege Nuenen
Vak: Wiskunde 
Functie: docent vmbo

'Als kind speelde ik al schooltje’

Wanneer ontdekte je dat je een wiskundeknobbel hebt?

“Aanvankelijk wilde ik dierenarts worden, maar doordat ik maar met één oog zie ging dat feest niet door. Ook mijn tweede keuze – politieagent – sneuvelde om die reden. Op de middelbare school haalde ik ondertussen maar voor twee vakken voldoendes: Nederlands en wiskunde. Dat zette me aan het denken: ik vond wiskunde leuk om te doen én ik was er goed in. Uiteindelijk koos ik voor de Pedagogisch Technische Hogeschool in Eindhoven.”

Was het een logische stap om als wiskundige voor de klas te gaan staan?
"Laat ik het zo zeggen: mijn ouders waren niet verbaasd. Vroeger al speelde ik thuis vaak schooltje. En klasgenootjes op de basis- en later de middelbare school hielp ik graag als ze vastliepen. De keuze voor het onderwijs lag dus voor de hand. Tijdens mijn opleiding kwam ik een oud-docent tegen. Hij vroeg aan me of ik nu had gekozen voor wiskunde of voor het onderwijs. Die vraag zette me wel aan het denken. Als wiskunde de doorslag had gegeven, zou havo of vwo voor de hand liggen. Ik kwam echter tot de conclusie dat ik boven alles een passie voor onderwijs heb. En dus koos ik vol overtuiging voor het vmbo. Daar kun je nog écht een verschil maken.”

In wat voor zin?
“Wiskunde is voor veel leerlingen niet bepaald hun lievelingsvak. Wat de uitdaging des te groter maakt om hen tóch mee te nemen. Hoe ik dat doe? Door zoveel mogelijk aan te sluiten bij hun belevingswereld. Bijvoorbeeld met praktijkvoorbeelden die gaan over scooters en stappen. Dat klinkt cliché, maar het is dé manier om ze bij de les te krijgen. Het is super om te merken dat een leerling het oppikt en beseft: ik kan meer dan ik zelf dacht. Wat ik verder enorm leuk vind aan het vmbo: de leerlingen zijn heel direct. Dus als ik aankom met een rekensom uit het lesboek over de huurprijs van een caravan, ontstaat daar al snel discussie over. Waarom moet ik betalen voor een caravan, ook als ik hem uiteindelijk niet huur? Ik probeer dan uit te leggen dat er vaak al administratieve kosten gemaakt zijn die op de een of andere manier toch betaald moeten worden. Het heeft niet direct met wiskunde te maken, maar juist van dit soort discussies geniet ik enorm.”

Wat is je grootste valkuil?
“Ik sta inmiddels zeventien jaar voor de klas, maar ik onderschat mezelf nog steeds regelmatig. Gelukkig merk ik steeds vaker dat jongere collega’s me om advies vragen. Voor mijn zelfvertrouwen is dat zeker goed. Het beste advies dat ik startende docenten kan geven? Wees vooral jezelf en ga niet de populaire docent uithangen. Leerlingen prikken daar zo doorheen. Houd de touwtjes in handen en stel meteen duidelijke grenzen, dan volgt de rest vanzelf.”

Na zeventien jaar nog steeds met evenveel plezier naar het werk?
“Zeker! De leerlingen zijn elk jaar weer anders, lesmethodes komen en gaan… Ik sta nog steeds met veel plezier voor de klas. Momenteel overweeg ik om een cursus voor het supermentorschap te gaan volgen, zodat ik andere mentoren kan coachen en adviseren. Ook iets waar ik enorm van kan genieten. Dan ben ik toch weer even dat meisje van vroeger dat anderen graag helpt.”